Cape Maclair, amazing weekend

Vrijdag voelde je gewoon dat er iets ging gebeuren, iedereen was druk, vrolijk en vol energie. Na afternoon-projects pakte iedereen zijn spullen en we zaten vol van de spanning te wachten op de nieuwe volunteers. Ze zouden rond 17;00 aankomen, en met ons meegaan naar Cape Maclair, Amy had ze gemaild over ons plan om daar heen te gaan, en gelukkig stemden ze alle twee in om mee te gaan. Eigenlijk hadden ze niet veel keus, anders zouden ze de enige twee zijn die achter bleven…
Nadat we ons hadden voorgesteld, was het alleen nog maar wachten op Andrew, die ons zou ophalen met de pickup. Er was een kleine verwarring hierover, want Patrick dacht dat het een open pickup zou zijn, en om nou 4 uur lang in een open pickup te rijden in het donker… Maar nee, het was een dichte pickup, maar comfortabel was anders. We moesten met z’n 10en, met onze bagage, in de achterbak. Het verbaasd me dat ik er geen hernia aan over heb gehouden, wat zat dat ongemakkelijk zeg. Maar de tijd ging best snel met liedjes zingen, en dan vooral Duitse liedjes, aangezien 8 van de 10 Duits spreken. (Neil, de nieuwe volunteer is Amerikaans en ik kan wel een beetje Duits praten, maar de liedjes, op wat aprèsski deuntjes na, kende ik niet) We kwamen aan rond 10;00 en we zaten in de Indaba lodge. We hadden twee kamers voor ons 10en, in onze kamer stonden 3 stapelbedden en 1 twijfelaar. Die heb ik ingepikt, met het argument dat ik die echt nodig had aangezien ik de langste ben. Maar slapen zat er nog lang niet in, we gingen op zoek naar een restaurantje om wat te eten, aangezien iedereen mega honger had. Maar ik had mezelf natuurlijk voorbereid, en 4 uur lange reis van 18;00-22;00 ( dinner-time) zonder eten, ging hem niet worden natuurlijk. Dus ik had 6 boterhammen met pindakaas achter m’n kiezen. En maar goed ook want alle keukens waren natuurlijk al dicht. We kwamen een paar local ‘beachboys’ tegen, waarmee we naar een bar zijn gegaan. Daarmee hebben we gedronken, gepraat, gelachen, gedanst en BAO mee gespeeld. Dat is het lokale spel hier, gemaakt van de Baoabtree ( ja, ik heb hun ook het verhaal over deze boom verteld) en heel verslavend. Het was een super avond en ik heb heerlijk geslapen in mijn grote bed.
De volgende morgen was iedereen verrassend vroeg wakker. Rond 08;00 zaten we aan de ontbijttafel. Ik bestelde pannenkoeken terwijl de meeste anderen English breakfast aten. Tijdens het wachten op ons eten, we zijn er inmiddels aan gewend dat het minimaal een uur duurt, wilde we onze dag inplannen. We hadden gehoord over Monkey Bay, een strand waar apen rond zouden lopen. Enig. Ik nam de onderzoekers rol op me en ben om informatie gaan vragen. We konden een private taxi regelen die ons erheen zou brengen en op ons zou wachten voor 20.000 kwacha. Dat was prima. 1e trip was gepland. Toen kwam Martin met het idee om een boottocht te doen. Onze lodge lag pal aan het strand, 20 stappen vanuit onze kamer en je stond in het meer. Het was er prachtig. Toevallig kwam er net een boot aanvaren en ik liep er heen om te vragen over hoe en wat. De eigenaar, Gibsy, liet ons een hele lijst zien van allemaal soorten boottrips. Maar 1 viel gelijk op; The Sunset Booze Cruise. Oh yeah. We zouden 03;30 vertrekken om de zon te zien zakken in de zee(meer) met onze gekoelde drankjes in onze hand. Het was alleen een beetje aan de dure kant, maar dat kan je aan mij overlaten. Met puppy ogen en vertellen dat we volunteers zijn, wat erg helpt, kwam ik op de prijs van 5000 kwacha per persoon, 10 euro, wat ver onder de normale prijs was. Oh wat was ik trots. Dat handelen heb ik van jou pap. We vertelden de barman dat hij de taxi chauffeur kon bellen voor de Monkey Bay, en in de tussentijd werden we geroepen door onze beachboys van gister, die ons hun schilderijen wilden laten zien.
De taxi chauffeur vertelde me dat de rit rond 20 minuten zou duren, maar ik weet inmiddels beter, het zou dus eerder 40 minuten zijn. Tijdens het rijden hoorden we opeens een klap. En wij dachten gelijk; oh oh, een klapband… Het zal toch niet. Maar thank God, het was een stok die vast zat onder de auto. De chauffeur zette ons af langs de weg, waar een paar winkeltjes en een tankstation waren. We liepen een smal paadje door, waar 5 grote baboons in de bomen slingerden, en kwamen uit op een mini strandje waar iedereen ons aanstaarden terwijl ze hun kleren aan het wassen waren. Nou, wat een feest was dat zeg. Er was echt helemaal niks aan. We zijn weer terug gelopen, hebben de winkeltjes bekeken en een cola gekocht op het tankstation. Terwijl we wachtten op onze taxi man, raakten we aan de praat met de pompbediendes, die van 08;00 tot 18;00 daar moeten werken. Hij had een armband om met marihuana tekentjes. Dus ik vroeg hem; do you like smoking weed? Of course, iedereen rookt het hier, en ze noemen het ‘banana’s’ omdat ze het bewaren in de gedroogde schil van bananen. Ik vroeg hem of hij zijn eigen planten had of waar die het vandaan haalde. En hij zei; No, I get it from the bushdoctor. Is dat niet een mega woord? Ik moest zo hard lachen, ik zei ‘So, if you don’t feel well, you have to see the bushdoctor? En hij antwoordde lachend dat de bushdoctor hem altijd beter maakt. Na dit saaie uitstapje had iedereen honger gekregen, en we gingen op zoek naar een local restaurant. Maar eerst kwam Martin naar me toe, dat hij me wilde voorstellen aan iemand. Hij had twee Nederlanders ontmoet, een jongen en een meisje. En ik heb nog nooit zo iets geks meegemaakt. Ik kon geen Nederlands met ze praten. Ik stotterde en kon niet de juiste Nederlandse woorden vinden, dus halverwege de zich ging ik automatisch Engels praten. Het was zo gek en awkward!
We vonden het restaurant van onze beachboys; Henri en Sine. Het was er mega goedkoop en heeel lekker. We moesten natuurlijk wel weer heel lang wachten maar we hadden uitzicht op het meer en Gibsy, de bootman at ook met ons, en die praatte ons de oren van ons hoofd. Na het eten was het tijd om ons klaar te maken voor de boottocht. Het was 1 van de mooiste belevenissen tot nu toe. We hadden muziek op, koude drankjes en het mooiste uitzicht ever. Gibsy kocht wat vis van een man in zijn houten kano en hij gooide ze in het water om de eagles te lokken die in de bomen van een groot eiland zaten. Het lukte en ze kwamen best dichtbij. Totdat ik een van de grotere vissen mocht gooien, en, Robert en papa weten alles over mijn ‘gooikunsten’, ik gooide natuurlijk niet ver genoeg. Dag vis. Ik mocht ook van Gibsy de boot besturen, wat heel lastig was. Want links is rechts en rechts is links, zoals de vaarliefhebbers waarschijnlijk wel weten. Daarna zei Gibsy; You almost passed the test! But you did one thing wrong. ( Iedereen was inmiddels zeeziek van mijn vaarkunsten) en ik vroeg wat ik verkeerd deed. En hij antwoordde: You’re not allowed to drink while driving! Wat waar was, want ik zat lekker aan mijn glaasje wijn. Er is een foto van en hopelijk kan ik die hierop zetten, anders moeten jullie mijn facebook stalken. Toen we weer aan wal stapten hebben we wat gegeten en cocktails gedronken. Het was een mega avond, we hadden weer gedanst en hadden het zo erg naar ons zin, totdat ik een foto wilde maken en in mijn zak voelde, en niet mijn telefoon kon vinden. We hebben overal gezocht, iedereen hielp mee, maar geen spoor. Ik ben daarna snel naar bed gegaan.
De volgende ochtend ben ik vroeg op gestaan om rond te vragen maar niemand had hem gevonden. Helaas. Ik heb briefjes achtergelaten met mijn email en telefoonnummer van de volunteer manager, just in case. Na een geweldige lunch, in dezelfde bar als zaterdag, namelijk een mega hamburger en een chocolate cake toe, was ik weer happy. Ik ben in Afrika, wat heb ik nou aan een telefoon. ( Behalve dat mijn rijbewijs achter mijn hoesje zat, dus die ben ik ook kwijt) Hakuna Matata. Er kunnen ergere dingen gebeuren, bovendien had ik al mijn fotos op mijn laptop gezet, dus die heb ik nog. De terugtocht was een stuk aangenamer dan de heenreis, aangezien ik voorin mocht zitten, omdat het wel heel krap was achterin, naast Amy en Andrew. Op een gegeven moment stak een geit de weg over, maar iets te langzaam… En Andrew reed het aan, en we keken in de spiegel, en je zag de geit weghinken met minstens 1 gebroken poot. Amy en ik keken elkaar verschrikt aan maar Andrew lachte alleen maar en zei dat het de geit zijn schuld was…
This is Africa.